Door het oog van orkaan Haagse Harry fietste ik naar het station, op weg naar een avontuur buiten mijn stadsgrenzen. Ik doe niet aan regenpakken, overschoenen, zuidwesters en paraplu’s, met als gevolg dat ook de onderste vezel in mijn boxershort het niet droog hield. Ik had nog tijd voor een avondmaal in de Kiosk van Den Haag Centraal. Mijn diner bestond uit een saucijzenbroodje en een espresso, beide uit karton. De praatgrage verkoper nodigde mij uit de versnapering in zijn etablissement op te eten: “Je waait uit je hemd op het perron. Hier is het gezellig, hier word je een beetje warm en droog.” Hij excuseerde zich, hij moest weer aan de slag ... croissantjes afbakken.

Al kauwend mijmerde ik de zaak rond. Op het tv-scherm met beelden van een bewakingscamera zag ik een eenzame man staan, een kale man, net zo verregend als ikzelf. Ik vroeg me af met hoeveel vertraging de opname van de beveiligingscamera op het tv-scherm kwam, want er was, behalve ikzelf, niemand in de winkel. Voor opsporingsdoeleinden leek me de plaats van de camera niet goed gekozen. In het onderhavige geval zou elke kale, natte, donkere man verdacht zijn.

Ik stelde mij een uitzending van Opsporing Verzocht voor. Signalement: man, sportief, niet onknap, getinte huid, waarschijnlijk van Turkse komaf, ongeveer 35 jaar oud, kalend aan de slapen, 1.80 - 1.90 meter groot, slank postuur. Op het moment van de overval droeg verdachte een nat, blauw spijkerjack en sportschoenen.

Toen de voortvluchtige en ik tegelijkertijd, zeg maar gerust 'synchroon' een hap van ons saucijzenbroodje namen, herkende ik hem ...