Hoedjesdag

Prinsjesdag. Een uur voordat de reserve Gouden Koets van glas met het koninklijk paar langs zou rijden, fietste ik, van de prins geen kwaad, over de route langs de dranghekken. Achter de afzetting hadden zich al vele Oranje-fans verzameld. Ik voelde me heel even Arjan Robben, of desnoods Wesley Scheider. Een Willem Alexander-gevoel bleef uit, hoewel ... ik was heel even de koning te rijk, toen mijn naam werd geroepen én er naar me werd gezwaaid. Ik wuifde royaal, maar republikeins terug. “Wie is dat?” hoorde ik een kinderstem vragen. “Is dat de koning?” “Nee schat, dat is onze tandarts,” antwoordde moeder net iets te luid, net iets te enthousiast. Het oranjepubliek was wel in voor een verzetje. De Alexandristen bewandelden de koninklijke weg, ze staken elkaar ad rem naar de kroon. “De koning is dood, lang leve de koning!” “De kroon van deze koning is van porselein.” “Hij heb geen wit paard, maar een stalen ros.” Et cetera.

Gevoelig als een prinses op een erwt galoppeerde ik uit het voorprogramma van de rijtoer naar mijn praktijk, arbeid adelt. Ik stak mijn collega naar de kroon, ik stootte hem de kroon van het hoofd, ik spande de kroon, ja, ik zette vele kronen op mijn werk. Aan het eind van deze Prinsjesdag transformeerde ik weer naar burgerman.

De klant, in mijn geval de patiënt, is koning!

Leve de Koning! Hoera! Hoera! Hoera!

Alexander op de Euro

Sla uit die kop maar eens munt

Was dat echt niet te omzeilen

Maxima had ook gekund