Mevrouw Kunst, ik mag/moet Yvon zeggen, niet Yvonne, maar Yvon.

Als ik met mevrouw ... ik bedoel Yvonne op stap ben, denken velen dat zij mijn moeder is. Ik heb dat nooit begrepen, tot ik deze foto (“Gezellig samen met je moeder?”) zag.

Mevrouw Kunst heeft mij een jaar geleden, op een regenachtige zondagochtend, opgepikt in de ontbijt- en lunchroom Dikke Mik. Sindsdien zijn wij op regenachtige zondagochtenden en sombere poëzieavonden, onafscheidelijk. Mevrouw Kunst is dankbaar voor elk uitje met mij.

Dat ik, zoals vele honden, op het baasje zou gaan lijken, vind ik schokkend. Ik schrijf dit verhaaltje dan ook met de staart tussen mijn benen ...

Neem even de tijd om naar Yvonne en mij te kijken. Zoek de tien verschillen. Ik vind ze niet. Ik zie dezelfde stand van het hoofd op de romp, dezelfde haarinplant, over 25 jaar is mijn coiffure net zo dun en grijs als het hare. Ik zie eenzelfde sacherijnige kop, de wenkbrauwen, oogopslag ... kijk nou zelf. Onze neusjes met groeven langszij, het past als twee blauwdrukken over elkaar. En dan ... de mond, die samengeperste lippen, de omhooggestuwde onderlip, de mondhoeken op acht over half vijf (16:38 uur). Houd mij een maand uit de zon, klik twee oorbellen in, haal de hand uit mijn hals, hang daarvoor een parelketting in de plaats en je kan je voorstellen hoe ik er over een kwarteeuw uitzie ... genderneutraal!