In Barril (Algarve Portugal), rijdt voor €1.20 een boemeltreintje de anderhalve kilometer door moerasland naar het strand. Je kan ook voor nul euro over een smal pad langs het spoor naar het strand wandelen. Omdat ik een Hollander ben en ook nog niet helemaal zomerklaar, zwembroektechnisch gezien, besluit ik te gaan lopen. Het pad is anderhalfpersoons breed, te smal om te passeren of tegenliggers te ontwijken. Mijn eerste inhaalmanoeuvre, met één voet door het zand, slaagt ternauwernood. De eerste tegenligger ontwijk ik door van het pad af te stappen met een verontschuldigend “Sorry!” Bij de tweede tegenligger haal ik mijn rechter kuit, tot bloedens toe, open aan een doornstruik. Bij de derde vluchtstrookactie glij ik uit in de modder, onderwijl een “Excuse me!” piepend.

Ineens was ik helemaal klaar met mijn looser-gedrag. De eerstvolgende tegenligger gaat eraan, eraf, al is het Badr Hari in hoogst eigen persoon. Ik schakelde over naar een hoge status. Slechte timing ... in de verte kwam de reusachtige, luidruchtige, lompe Portugese reus aan schommelen. De helft van zijn lichaam drilde nu al aan  weerszijde buiten het wandelpad. Maar, pech voor hem ... ik was vastbesloten niet opzij te gaan. Hij of ik? Hij! Met rasse schreden, vooral van mijn kant, naderden wij elkaar. Ik was gefocust, maar kut, hij zág me niet eens. Een botsing leek onvermijdelijk, ik zette mij schrap. Tien centimeter voor de fatale inslag werd de gigant mij gewaar. Hij voelde dat ik niet voor hem ging wijken, wijzigde koers, wankelde en gleed weg door de modder het moeras in. Net voordat het zomp zich boven hem sloot, hoorde ik nog een benepen: “Sorry sir.”