De schemering valt over de Algarve, een armada van muggen trekt voor de zon langs en stort zich op me. Tijd voor een lange broek met pijpen in de sokken, coltrui met lange mouwen, handschoenen en een pet met voile ... of een avondje contemplatie met een kratje bier onder het muskietennet. Ik vluchtte naar mijn kamer en verschanste mij op bed. Met z’n honderden, misschien wel duizenden tegelijk stortten de bloeddorstige muggen zich als aasgieren op het gaas.

In mijn geestesoog zag ik hun gemene koppen met vlijmscherpe holle naald. Ik voelde dat ze met hun geniepige facetoogjes door de tralies van het muskietennet naar hun prooi, de schrijver van dit verhaal, loerden, bloeddorstig, meedogenloos.

Het ongenoegen was wederzijds. Een enkele mug dacht mij te slim af te zijn en wurmde zich langs de muur mijn schild van gaas binnen ... op weg naar een wisse dood. Als een vlek van mensenbloed aquarelde ik deze verkenners op de witgekalkte Portugese muur.

Eén Al Quaida-zelfmoordmug worstelde zich door een gaatje in de verdedigingslinie. Deze bloedzuigterrorist landde op het kruispunt van twee warm kloppende, door het bier opgezwollen, slagaders aan de binnenkant van mijn arm. Voordat het ondier kon aanleggen, verpletterde ik het. De Bin Ladenmug die op mijn andere arm aanvloog, beschoor ik het zelfde lot.

Toen ik ’s ochtends wakker werd, was de storm gaan liggen, de aanval afgeslagen, de vrede getekend ... allahu akbar!